بیماریهای ارتفاع چیست ؟
منطقه مرگ از ارتفاع 26 هزار فوتی (8000 متری ) آغاز می شود؛ اما واکنشهای مرگبار در قبال ارتفاع منحصر به قلل مرتفع نمی باشد. این واکنشها در ارتفاعات متوسط تر هم ممکن است رخ دهند. باید به جهت جلوگیری از بروز مخاطراتی تهدید آمیز، آنها را بشناسیم و درمانشان کنیم.
1- بیماری ارتفاع یا AMS . بیماری ارتفاع حتی در ارتفاع 6500 فوتی (2000 متری ) هم ممکن است بروز کند. اما معمولاً در بالای ارتفاع 8 هزار فوتی ( 2500 متری ) خود را نشان می دهد. نشانه های آن منگی شدید، سردرد، از دست دادن اشتها، تهوع، خستگی شدید، گیجی و بی خوابی می باشد. جهت درمان آن، ارتفاع را تا جایی که احساس خوبی قبلاً داشتید، کم کنید و مدت بیشتری را جهت هم هوایی صرف نمایید.
2- جمجمه ضربان دار. اگر پس از مصرف آب، ضربان متوقف نشود، محتملاً علت آن عدم اکسیژن کافی می باشد. دکتر توماس دانیز ، پزشکی که تخصصش پزشکی کوهستان است، می گوید: «ادامه صعود در صورت سردرد مداوم می تواند باعث بروز مشکلات جدی تری شود.»
3- مشکل دید. دوبینی، تاری دید و کاهش بینایی ممکن است در ارتفاع بروز یابند و معمولاً بدون بر جا گذاشتن آسیب جدی از بین می روند. افراد عینکی می بایست از لنزهای با قابلیت عبور گاز استفاده نمایند.
4- قضاوت و تصمیم گیری ناصحیح. هنگامی که دوست شما تصمیم به بجا گذاشتن دستکشهایش قبل از صعود نهایی قله می گیرد، در برابر او ایستادگی کنید و مجبورش کنید که پایین برود. افرادی که اکسیژن رسانی به مغزشان مختل شده باشد، تصمیمت احمقانه ای می گیرند و موقعیت خطرناک را به زحمت درک می کنند.
5- ادم مغزی ارتفاع بلند. بیماری ارتفاع جدی می تواند به ادم مغزی منجر شود. هنگامی که تورم مغز باعث می شود که افراد همانند افراد مست عمل کنند. این مشکل در صورت عدم درمان، مرگبار است. دانیز می گوید: «تقریباً تمامی قربانیان ادم مغزی علائم بیماری ارتفاع را دارند اما به صعود ادامه می دهند.»
6- ادم ریوی ارتفاع بلند. ادم ریوی پس از نشت مایعات از جریان خون به درون ریه ها اتفاق می افتد. نتیجه: خستگی زیاد، تنگی نفس، تب، سرفه، که به خلط صورتی رنگ منجر می شود، است. ادم ریوی همانند ادم مغزی، به هنگام شب اتفاق می افتد و نیاز به فرود سریع جهت نجات مصدوم می باشد.